13/10/09

Ξημερώνει πάλι...



Ένα τραγούδι παλιό που όμως απο το πρωί το σιγοτραγουδώ..

Απο τα αγαπημένα μου, πριν χρόνια είχα κολλήσει τόσο πολύ μαζί του.
.




Αυτό κρατάω κάθε που το ακούω τώρα πιά...

Ξημερώνει πάλι, μια ζωή σαν άλλη,

Πάει και αυτή η βραδιά, κοίτα τη καρδιά φλόγες βγάζει πάλι

Ξημερώνει κι έχω, λόγο για να αντέχω

άλλο ένα πρωί στην παλιοζωή κάποιον να προσέχω.


Εσένα παιδί μου, μονάχα για σένα μεθώ
Καμένο χαρτί μου, μονάχα εσένα ποθώ


Εσένα παιδί μου...

5/10/09

Ταξίδι στα σύννεφα..




Aπορώ πώς τόσο καιρό τώρα δεν είχα σκεφτεί να κάνω μια τέτοια ανάρτηση.

Έχω τρέλα με τα σύννεφα όπως σας έχω ξαναπεί, είναι εμφανές πιστεύω!!

Μια συννεφιά δεν μπορεί να είναι πάντοτε μουντή και σκοτεινή..
Έχει την ομορφία της και με κάνει να ταξιδεύω.

Τα σύννεφα και ο ουρανός παίζουν μαζί μας καθημερινά.
Δεν χρειάζεται κάτι δύσκολο για να το ανακαλύψουμε απο το να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά..

Μια κίνηση και όλα αλλάζουν.

Ελευθερώνεσαι ξαφνικά απο τον θόρυβο, τον κόσμο και τα ψηλά άχαρα κτίρια και αφήνεσαι σε έναν κόσμο ολόδικό σου.

Η μαγεία που κρύβουν και ο τρόπος που με ελκύουν τόσο δύσκολα να τα περιγράψεις..

Τα βλέπεις να χορεύουν μπροστά σου μαζί με τον άνεμο, τον ήλιο και το φως και να αλλάζουν μορφές τόσο γρήγορα.

Αυτό που με συναρπάζει απο μικρή σε αυτά είναι η σκέψη πως αυτό που βλέπω δεν έχει υπάρξει ξανά κι ούτε πρόκειται να ξαναεπαναληφθεί.

Είναι μοναδικό και είμαι τυχερή που μπόρεσα να το δω.

 Και τι δεν θα δινα να μπορούσα να βρισκόμουν εκεί πάνω και να είχα την αίσθηση τους πάνω μου.

Στο μυαλό όμως όλα γίνονται κι έτσι το έχω ήδη κάνει με τη φαντασία και τον δικό μου τρόπο!

Ορίστε λοιπόν και μερικές απο τις πολλές φωτογραφίες που έχω τραβήξει..














1/10/09

Μελαγχολικές βραδιές




Το άρωμα του νυχτολούλουδου τα τελευταία βράδια είναι τόσο έντονο..

Θέλω να σταματήσω να περπατάω και να σταθώ να το μυρίσω, να κυκλοφορήσει μέσα μου.

Περίεργη η  αίσθηση της νύχτας απόψε.

Το φεγγάρι να λάμπει απο πάνω μου κι εγώ να νιώθω τόσο μικρή και μαγεμένη απο την εικόνα του.

Βρέθηκα μόνη σε μια πλατεία να περιμένω παρέα και άρχισα ασυναίσθητα να παρατηρώ τους γύρω μου. Οικογένειες, ζευγάρια, μωρά παιδάκια, παππούδες γίναν όλοι ένα στα μάτια μου.

Πέρασε απο μπροστά μου ένας γεράκος με 2 μπαστούνια, ίσα που περπατούσε κι όμως τον έβλεπες να το προσπαθεί, να κάνει την βόλτα του αντί να προτιμήσει να κλειστεί στο τετράγωνο κουτί του.

Αισθάνθηκα τυχερή που μπορώ και σκέφτομαι, θυμάμαι, κινούμαι, νιώθω, ζώ!

Περίμενα  και είχα κατακλειστεί απο μια αίσθηση νοσταλγίας για τα παλιά και μια διαφορετικής ενότητας που ξεκινάει. Για μια στιγμή τα μάτια μου θόλωσαν, τα δάκρυα εμφανίστηκαν τόσο ξαφνικά μα παράλληλα τόσο λυτρωτικά, ούτε και ξέρω το γιατί. Το είχα όμως ανάγκη, αυτό το γνωρίζω.

Κάτι τέτοιες στιγμές όσα περνάω επιφανειακά στο πέρας των ημερών και δεν προλαβαίνω να σκεφτώ έρχονται και με βρίσκουν. Μου θυμίζουν πως δεν μπορώ να τα κρατήσω φυλαγμένα βαθιά, ο χόρος είναι περιορισμένος και δεν μπορεί να μαζεύει συνεχώς, θα έρθει η ώρα που θα θελήσει να κάνει άκρη για τα επόμενα που έρχονται.

Τα απολαμβάνω αυτά τα βράδια. Νιώθω πως πλησιάζω πιο κοντά σε μένα και με μαθαίνω λίγο παραπάνω. Το να μελαγχολώ δεν το βρίσκω κακό, αντίθετα πάντα μ'άρεσε. Είναι κομμάτι του εαυτού μου πια.

Στο γυρισμό προς το σπίτι σκεφτόνουν εσένα, την αγκαλιά σου.

Πόσο την είχα ανάγκη...

Στο μυαλό μου έφτασε ένα αγαπημένο τραγουδάκι. Ξαφνικά, λες και κάποιος στο σιγοψιθυρίζει στο αυτί τόσο σιγά που υποσυνείδητα και μόνο η μελωδία του σε καλεί.

Το σιγοτραγουδούσα καθώς περπατούσα αργά, απολαμβάνοντας την μυρωδιά των λουλουδιών που πλημμύριζε το μέσα μου...





Καλό βραδάκι και καλό μήνα!!

* Συγγνώμη που δεν απάντησα στα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση, είμαι γαιδούρα το ξέρω!! Ίσως το κάνω αργότερα. Όπως και να έχει σας ευχαριστώ όλους σας τόσο πολύ για τις ευχές σας και για όσους περιμένουν τούρτα δυστυχώς δεν κατάφερα να βρώ λύση :) :ΡΡΡ