Μπόρα μελαγχολίας.

Γλυκόπικρη μέρα η σημερινή.. Όπως και ο καιρός της άλλωστε.

Μια ο ήλιος και μια τα σύννεφα να τον παρεμποδίζουν και να σκοτεινιάζουν το τοπίο.

Ώσπου στο τέλος νίκησαν τα φιλαράκια μου με μια γερή μπόρα που την ετοίμαζαν απο το πρωί.

Όταν περνάω καλά πάντα αφήνεται κάτι ξεχωριστό μέσα μου, μια αίσθηση ηρεμίας.
Και τελευταία μπορώ να πω πως γεμίζω απο μια τέτοια αίσθηση.

Νιώθω τυχερή που μπορώ να έχω όλα αυτά τα μικρά στη ζωή μου.

Κάποιες φορές δεν μπορώ να τα απολαύσω όπως θα ήθελα, άλλες δεν με βοηθάνε οι καταστάσεις μα είμαι εκεί και προσπαθώ.

Πέρασα πολύ όμορφα σήμερα. Βούτες, ηλιοθεραπεία, ανεμελιά γενικά..

Αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα να το ζήσω απόλυτα, σαν κάτι να έλειπε.
Κάτι που δεν μπορώ να βρώ τι είναι και αυτό με θυμώνει πολύ γιατί νιώθω ανικανοποίητη χωρίς λόγο.



Ίσως να ήταν και αυτή η μπόρα στο γυρισμό που με μελαγχόλησε.

Ο συνδυασμός του ηλιοβασιλέματος με τον γεμάτο πυκνά σύννεφα ουρανό και τις στάλες τις βροχής να αρχίζουν δειλά να σκάνε πάνω στο τζάμι του παραθύρου ήταν υπέροχος αλλά και εύκολος να σε επηρεάσει όταν είσαι ήδη κάπως φορτισμένος.



Χάθηκα σε διάφορες σκέψεις, ούτε που τις θυμάμαι τώρα, ακούγοντας τραγούδια που πρόσεξα πραγματικά τι ήθελαν να πούν για πρώτη φορά.

Κάποιες στιγμές νιώθω τόσο φορτισμένη, λες και κρατάω τόσα πράγματα μέσα μου και δεν μπορώ να τα εξωτερικεύσω, πράγματα όχι απαραίτητα άσχημα απλά δεν έχουν τρόπο να βγούν και να φωνάξουν, να τους ακούσει κάποιος και απο κει και πέρα να χαθούν.


Τελευταία οι βραδιές είναι πιο γλυκιές. Με παρέα ή χωρίς ηρεμώ. Λίγη μουσικούλα και όλα παίρνουν μια άλλη μορφή.

Δεν ξέρω τι γίνεται και είμαι φορτισμένη, να πω οτι είναι η πανσέληνος αλλά πέρασε κι αυτή και δεν έχω δικαιολογία.

Σας αφήνω να αναρωτιέστε μαζί μου, και αν βρείτε τίποτα πείτε μου να μην ανησυχώ...