Adios !!!

Οι μέρες και οι ώρες πέρασαν επιτέλους..

Σε λίγο θα βρίσκομαι μέσα σε ένα καράβι και θα πλησιάζω στον προορισμό μου.

Δεν πρόλαβα τις τελευταίες μέρες να επισκεφτώ τα ιστολόγια σας και να σας αφήσω σχολιάκια, οι ετοιμασίες βλέπετε.

Μην μου κρατάτε μούτρα ε;!!

Θα τα ξαναπούμε σε δύο εβδομάδες περίπου που επιστρέφω, μέχρι τότε να περνάτε τέλεια!

Καλό καλοκαίρι σε όλους εύχομαι!!

Μάκια πολλά...

Με τίτλο εσένα..

Ξύπνησα απο τις αχτίδες του ήλιου
που εισέβαλαν στο δωμάτιο μου μέσα απο τα μισάνοιχτα μπατζούρια. .


Ταξίδευαν για να καταλήξουν μια αίσθηση ζεστασιάς στο δέρμα μου και μια υπέροχη εικόνα στα μάτια μου.


Όπως όταν με πλησιάζεις και με τυλίγεις γύρω σου, όπως όταν παρατηρώ τα δικά σου υπέροχα μάτια.


Το ράδιο είχε μείνει ανοιχτό απο το βράδυ.
Κοιμήθηκα μαζί του και μελωδίες με τριγυρνούσαν, παρέα στα όνειρα μου.


Αυτό που έπαιζε γνώριμο και πολύ αγαπημένο.


Ήταν το τραγούδι μας.


Λες και ο ήλιος με ξύπνησε απο τόσο νωρίς για να ανοίξω τα μάτια μου και να γεμίσεις τις σκέψεις μου απο το πρώτο κιόλας λεπτό.


Δεν θα μπορούσα να είχα καλύτερη αρχή στη μέρα μου
απο τη στιγμή που με συντρόφευες έστω κι έτσι. . .


Θέλω να αφεθώ.


Να χάνομαι στη θέα του γαλάζιου καθώς τα πόδια μου θα ακουμπάνε στα κρύα νερά του.


Να μυρίζω αντηλιακό και να με κοροϊδεύεις οτι σοβατίζομαι με στρώσεις απο αυτό.


Να ακούω γέλια και να βλέπω χαμόγελα παντού.


Να τραβάω φωτογραφίες των στιγμών μας όλη την ώρα
μέχρι να βαρεθείς και να αρχίσεις να με φιλάς για να σταματήσω.


Να είσαι ευτυχισμένος όλη τη διάρκεια της μέρας χωρίς παράπονα και χαζογκρίνιες.

(Το ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ το ξέρω :P )


Να με "μαλώνεις" σαν μωρό για να φάω κάτι πριν πιω το ποτό μου.


Να είμαι ξαπλωμένη σε μια ξαπλώστρα το βραδάκι γύρω απο την αγκαλιά σου, τα μάτια μου να ταξιδεύουν στον γεμάτο αστέρια ουρανό και εσύ να το χαίρεσαι όσο κι εγώ, μόνο και μόνο επειδή θα είμαστε μαζί.

Ένας χρόνος όπως τότε.


Εγώ με την πορτοκαλί μπαντάνα στο κεφάλι κι εσύ να ξεπροβάλεις με το μαγιό για να μας γνωρίσεις για πρώτη φορά.


Πότε πέρασε αλήθεια όλος αυτός ο καιρός;


Καλό σου ταξίδι αύριο..

Αυτή τη φορά όμως θα δώσουμε ραντεβού. . .


Μια μέρα μετά για ένα αξέχαστο καλοκαίρι ματάκια μου..

Μπόρα μελαγχολίας.

Γλυκόπικρη μέρα η σημερινή.. Όπως και ο καιρός της άλλωστε.

Μια ο ήλιος και μια τα σύννεφα να τον παρεμποδίζουν και να σκοτεινιάζουν το τοπίο.

Ώσπου στο τέλος νίκησαν τα φιλαράκια μου με μια γερή μπόρα που την ετοίμαζαν απο το πρωί.

Όταν περνάω καλά πάντα αφήνεται κάτι ξεχωριστό μέσα μου, μια αίσθηση ηρεμίας.
Και τελευταία μπορώ να πω πως γεμίζω απο μια τέτοια αίσθηση.

Νιώθω τυχερή που μπορώ να έχω όλα αυτά τα μικρά στη ζωή μου.

Κάποιες φορές δεν μπορώ να τα απολαύσω όπως θα ήθελα, άλλες δεν με βοηθάνε οι καταστάσεις μα είμαι εκεί και προσπαθώ.

Πέρασα πολύ όμορφα σήμερα. Βούτες, ηλιοθεραπεία, ανεμελιά γενικά..

Αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα να το ζήσω απόλυτα, σαν κάτι να έλειπε.
Κάτι που δεν μπορώ να βρώ τι είναι και αυτό με θυμώνει πολύ γιατί νιώθω ανικανοποίητη χωρίς λόγο.



Ίσως να ήταν και αυτή η μπόρα στο γυρισμό που με μελαγχόλησε.

Ο συνδυασμός του ηλιοβασιλέματος με τον γεμάτο πυκνά σύννεφα ουρανό και τις στάλες τις βροχής να αρχίζουν δειλά να σκάνε πάνω στο τζάμι του παραθύρου ήταν υπέροχος αλλά και εύκολος να σε επηρεάσει όταν είσαι ήδη κάπως φορτισμένος.



Χάθηκα σε διάφορες σκέψεις, ούτε που τις θυμάμαι τώρα, ακούγοντας τραγούδια που πρόσεξα πραγματικά τι ήθελαν να πούν για πρώτη φορά.

Κάποιες στιγμές νιώθω τόσο φορτισμένη, λες και κρατάω τόσα πράγματα μέσα μου και δεν μπορώ να τα εξωτερικεύσω, πράγματα όχι απαραίτητα άσχημα απλά δεν έχουν τρόπο να βγούν και να φωνάξουν, να τους ακούσει κάποιος και απο κει και πέρα να χαθούν.


Τελευταία οι βραδιές είναι πιο γλυκιές. Με παρέα ή χωρίς ηρεμώ. Λίγη μουσικούλα και όλα παίρνουν μια άλλη μορφή.

Δεν ξέρω τι γίνεται και είμαι φορτισμένη, να πω οτι είναι η πανσέληνος αλλά πέρασε κι αυτή και δεν έχω δικαιολογία.

Σας αφήνω να αναρωτιέστε μαζί μου, και αν βρείτε τίποτα πείτε μου να μην ανησυχώ...

Μετρώντας τις μέρες...

Η εξεταστική μας άφησε χρόνους μέχρι τον προσεχή Σεπτέμβρη και πλέον οι υποχρεώσεις είναι μηδενικές.

Πέρσι τέτοιες μέρες τελευταία στιγμή έβγαζα εισιτήριο για διακοπές.
Αυτή η ξαφνική κίνηση ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσα να είχα κάνει.
Αυτά τα αναπάντεχα πώς μπορούν και βγαίνουν πάντοτε τόσο πετυχημένα στο τέλος;

Ας μου εξηγήσει κάποιος..

Φέτος το ταξίδι έχει κανονιστεί απο πολύ πιο πριν, σχεδόν απο το τέλος των περσινών διακοπών και η ανυπομονησία μου όσο πλησιάζουν οι μέρες δεν κρύβεται.

Περιμένω τη στιγμή που θα αρχίσω να γεμίζω τη βαλίτσα πράγματα για αυτές τις 15 ημέρες ξεγνοιασιάς μέσα στο καλοκαίρι και την εικόνα του λιμανιού να μακραίνει ώσπου να γίνει μια ανάμνηση..

Θέλω να είμαι απο το πρωί μέχρι το βράδυ έξω, στο σπίτι να πηγαίνω ίσα για έναν ύπνο.

Να γελάω για χαζομάρες, να κλείνω τα μάτια και το μόνο που θα ακούω δεν θα είναι τα μηχανάκια έξω απο το δωμάτιο μου αλλά ο ρυθμικός ήχος της θάλασσας. . .

Δεν ζητάω πολλά, μόνο αξέχαστες στιγμές που με το πέρας των διακοπών και το γυρισμό μου θα με κάνουν να αντέξω χωρίς να ξεκινάω τη γκρίνια του στυλ: "Θέλω να φύγω τωράααααα".

Καλά, κάτι τέτοιο δύσκολο ακούγεται αλλά θα το προσπαθήσω!

Φοβάμαι ότι ο μεγάλος ενθουσιασμός θα με απογοητεύσει στο τέλος.
Σχεδόν πάντα όταν σχεδιάζω κάτι ή το περιμένω σαν τρελή αυτό θα στραβώσει.

Τελευταία με πιάνω να λέω, σταμάτα να σκέφτεσαι θα τα κάνεις όλα χάλια και αυτό βοηθάει λίγο την κατάσταση!

Μου έρχεται στο μυαλό μια ανάρτηση, απο τις πρώτες που είχα κάνει, με θέμα το πόσο καλά πέρασα πέρσι.

Η υπόσχεση και το ραντεβού για του χρόνου, δηλαδή φέτος, θα πραγματοποιηθεί.

Το θέμα μου είναι πως ο χρόνος τελικά όταν αλλάζει η ζωή σου έστω σε ένα βαθμό προς το καλύτερο περνά απίστευτα γρήγορα.
Ο χειμώνας που έφυγε βιαζόταν πολύ φαίνεται γιατί εγώ δεν κατάλαβα ίτς που έλεγε και η Ζούμπι.. (κάτι φλασιές που τρώω, δεν με πιστεύω ώρες ώρες!)

Πόσο σχετικός είναι τελικά ο χρόνος...

Διακοπές λοιπόν.

Το ξέρω πως θα είναι διαφορετικά, άλλες οι καταστάσεις και οι σχέσεις φέτος, τα πρόσωπα και οι εμπειρίες.

Μα επίσης ξέρω πως εμείς θα το ζήσουμε και θα έχουμε να θυμόμαστε γιατί πάντοτε αυτά μένουν όσο κι αν αλλάζουν τα πράγματα..

Μικρές, έντονες στιγμές που μας γεμίζουν.

Καλό σας βράδυ, πάω να ονειροπολήσω αγκαλία με το μαξιλάρι μου θάλασσες και δειλινά όπως αυτό της φωτογραφίας. . .