Μετρώντας τις μέρες...

Η εξεταστική μας άφησε χρόνους μέχρι τον προσεχή Σεπτέμβρη και πλέον οι υποχρεώσεις είναι μηδενικές.

Πέρσι τέτοιες μέρες τελευταία στιγμή έβγαζα εισιτήριο για διακοπές.
Αυτή η ξαφνική κίνηση ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσα να είχα κάνει.
Αυτά τα αναπάντεχα πώς μπορούν και βγαίνουν πάντοτε τόσο πετυχημένα στο τέλος;

Ας μου εξηγήσει κάποιος..

Φέτος το ταξίδι έχει κανονιστεί απο πολύ πιο πριν, σχεδόν απο το τέλος των περσινών διακοπών και η ανυπομονησία μου όσο πλησιάζουν οι μέρες δεν κρύβεται.

Περιμένω τη στιγμή που θα αρχίσω να γεμίζω τη βαλίτσα πράγματα για αυτές τις 15 ημέρες ξεγνοιασιάς μέσα στο καλοκαίρι και την εικόνα του λιμανιού να μακραίνει ώσπου να γίνει μια ανάμνηση..

Θέλω να είμαι απο το πρωί μέχρι το βράδυ έξω, στο σπίτι να πηγαίνω ίσα για έναν ύπνο.

Να γελάω για χαζομάρες, να κλείνω τα μάτια και το μόνο που θα ακούω δεν θα είναι τα μηχανάκια έξω απο το δωμάτιο μου αλλά ο ρυθμικός ήχος της θάλασσας. . .

Δεν ζητάω πολλά, μόνο αξέχαστες στιγμές που με το πέρας των διακοπών και το γυρισμό μου θα με κάνουν να αντέξω χωρίς να ξεκινάω τη γκρίνια του στυλ: "Θέλω να φύγω τωράααααα".

Καλά, κάτι τέτοιο δύσκολο ακούγεται αλλά θα το προσπαθήσω!

Φοβάμαι ότι ο μεγάλος ενθουσιασμός θα με απογοητεύσει στο τέλος.
Σχεδόν πάντα όταν σχεδιάζω κάτι ή το περιμένω σαν τρελή αυτό θα στραβώσει.

Τελευταία με πιάνω να λέω, σταμάτα να σκέφτεσαι θα τα κάνεις όλα χάλια και αυτό βοηθάει λίγο την κατάσταση!

Μου έρχεται στο μυαλό μια ανάρτηση, απο τις πρώτες που είχα κάνει, με θέμα το πόσο καλά πέρασα πέρσι.

Η υπόσχεση και το ραντεβού για του χρόνου, δηλαδή φέτος, θα πραγματοποιηθεί.

Το θέμα μου είναι πως ο χρόνος τελικά όταν αλλάζει η ζωή σου έστω σε ένα βαθμό προς το καλύτερο περνά απίστευτα γρήγορα.
Ο χειμώνας που έφυγε βιαζόταν πολύ φαίνεται γιατί εγώ δεν κατάλαβα ίτς που έλεγε και η Ζούμπι.. (κάτι φλασιές που τρώω, δεν με πιστεύω ώρες ώρες!)

Πόσο σχετικός είναι τελικά ο χρόνος...

Διακοπές λοιπόν.

Το ξέρω πως θα είναι διαφορετικά, άλλες οι καταστάσεις και οι σχέσεις φέτος, τα πρόσωπα και οι εμπειρίες.

Μα επίσης ξέρω πως εμείς θα το ζήσουμε και θα έχουμε να θυμόμαστε γιατί πάντοτε αυτά μένουν όσο κι αν αλλάζουν τα πράγματα..

Μικρές, έντονες στιγμές που μας γεμίζουν.

Καλό σας βράδυ, πάω να ονειροπολήσω αγκαλία με το μαξιλάρι μου θάλασσες και δειλινά όπως αυτό της φωτογραφίας. . .