Τελείωσε απότομα..

Την περασμένη Δευτέρα ήμουν από νωρίς στη σχολή και περίμενα για να μπω σε ένα εργαστήριο. Όπως καθόμουν πέρασε ένας καθηγητής της σχολής μας.
Τον είχα σε προηγούμενο εξάμηνο και μου έκανε μαθηματικά. Πολύ ήρεμος και ήσυχος άνθρωπος. Πάντα μας μίλαγε στον πληθυντικό και μας βοηθούσε πολύ στο μάθημά του, άσχετα αν εγώ δεν το πέρασα ποτέ. Με χαιρέτησε ευγενικά και μπήκε στο γραφείο του ενώ εγώ συνέχισα να περνάω την ώρα μου έξω από το εργαστήριο.

Δύο μέρες μετά με μια ανακοίνωση έξω από την γραμματεία του τμήματος μας μάθαμε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν υπήρχε πια στη ζωή. Αρχικά δεν αναγνώρισα το όνομα του αλλά όταν κατάλαβα σε ποιόν αναφερόταν δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν μόλις 32 χρόνων και ένας πολύ συμπαθής άνθρωπος σε όλους μας στη σχολή. Πώς μπορείς να βλέπεις κάποιον, να του μιλάς και μετά από μια μέρα να μην ζει; Είναι τόσο περίεργο και άδικο όλο αυτό.. Αργότερα έμαθα πώς ο θάνατος του οφειλόταν σε αυτοκινητιστικό στην εθνική το προηγούμενο βράδυ, μετωπική με νταλίκα. Τι κρίμα να φεύγει έτσι άσκοπα μια ψυχή. Και πόσες άλλες που χάνονται όλο το χρόνο στους δρόμους της χώρας μας.. Λυπήθηκα πραγματικά πολύ, σαν να τον ήξερα πολύ καλά. Όλοι στην σχολή σοκαρίστηκαν.. Κλείσαμε την επόμενη μέρα το τμήμα ως ένδειξη πένθους για το χαμό του και για όσους θα ήθελαν να πάνε στην κηδεία του.

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν ξέρει τι ακριβώς κάνει εκεί πάνω ο καλός Θεούλης.. Νέοι, που έχουν τόσα πολλά να δώσουν φεύγουν χωρίς κανένα λόγο ενώ άλλοι σκατόψυχοι που το μόνο που κάνουν είναι να μην σέβονται τίποτα και κανέναν δεν παθαίνουν απολύτως τίποτα. Είναι αυτό δίκαιο; Αλλά να μου πεις στη ζωή δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο.. Τα πράγματα έρχονται όπως εκείνα θέλουν..

Το όλο θέμα με επηρέασε πολύ. Ούτως ή άλλως φοβάμαι μην χάσω τους ανθρώπους μου, τώρα ακόμη περισσότερο. Το σκέφτηκα όμως κι από την άλλη πλευρά του. Από την στιγμή που τίποτα δεν είναι σίγουρο και όλα παίζονται πρέπει να είμαστε πιο ελεύθεροι. Να ζούμε όσο το δυνατόν πιο έντονα τις μέρες μας και όσα μας δίνονται απλόχερα καθημερινά και να μην μιζεριάζουμε με το παραμικρό.

Κυλάει η ζωή και χάνεται, όπως η άμμος από τα χέρια μας... Να την σταματήσεις δεν μπορείς, να απολαύσεις όμως την αίσθηση της να κυλά στα χέρια σου δεν στο απαγορεύει κανείς.

Καλό ταξίδι λοιπόν σε έναν γλυκό άνθρωπο που είχε πολλά να δώσει μα δεν πρόλαβε να ονειρευτεί παραπάνω..

Καλό ταξίδι δάσκαλε...