Μια μικρή αγάπη και ένας σοφός λίγο νεκρός συζητούν...

Μ.Α (Μικρή αγάπη) :
Πεθαίνουν οι αγάπες..;
Σε ποια στιγμή της κόκκινης δίνης τους;

Σ. (Σοφός) :
Όταν ορίσει η τύχη της θέλησης τους.. σβήνουν... τελίτσες στον ουρανό...

Α..! Είναι αστέρια λοιπόν.
Και πώς πεθαίνουν δηλαδή;
Αρρωσταίνουν βαριά ή φεύγουν κουρασμένες με τα χρόνια στην πλάτη τους;

Τι να σου πω..; Είσαι μικρή... δεν θα καταλάβεις.
Να θυμάσαι όμως, όποιος καταφέρει να αγαπήσει... αγαπάει για πάντα!

Δεν πεθαίνουν δηλαδή;

Μερικές ναι, γιατί δεν ήταν αγάπη... η σκιά της μόνο.
Οι άλλες, οι σπάνιες, απλά ξαποσταίνουν.

Μάλιστα..
Και πώς καταλαβαίνεις πως μια αγάπη έχει γίνει πια αστέρι;

Αυτό δεν μπορείς να το εξηγήσεις, δεν φαίνεται από το πρίσμα της λογικής, απλά το νιώθεις.. μέσα σου.

Υπάρχουν φάρμακα;

Φάρμακα; Όχι.. όχι.. Κανείς δεν μπορεί να τις βοηθήσει.
Πρέπει μόνες τους να παλέψουν και, μόνο αν είναι αληθινές, βρίσκουν δύναμη και πίστη να νικήσουν χρόνια, λόγια, σιωπές...

Αλλιώς;

Αλλιώς σου' πα, μικρή μου αγάπη, σβήνουν.
Κρεμούν στο σώμα έναν σταυρό να έχει να θρηνήσει και ταξιδεύουν για το άγνωστο...

Πονούν οι αγάπες όταν σβήνουν;

Πολύ, μα πιο πολύ η απουσία τους...

Και τι μένει;
Τι κρατάς όταν σου φύγει η αγάπη για το μακρινό ταξίδι;

Τα δώρα της... που είναι πολλά ή και λίγα.
Όσα τόλμησες να χαρίσεις, όσα άντεξες να ζητήσεις.

Και ποια είναι αυτά;

Τα αισθήματα, οι στιγμές, οι αναμνήσεις που θα κουβαλάς δίχως να το διάλεξες... δίχως να κάνεις αλλιώς...

Ναι... όμως φεύγουν... πεθαίνουν...
Είναι κρίμα... ποιος τις σκοτώνει;

Έλα πιο κοντά... Η αγάπη είναι δύναμη.
Δύναμη που συγκρατεί ολόκληρο το σύμπαν.
Ίσως ο μοναδικός θεός... καθεμία και ένας ξεχωριστός, μα τόσο όμοιος...
Μια αδυναμία σοβαρή έχουν μόνο, μόνο μία...

Ποια;

Διστάζουν να μιλήσουν, τρέπονται σε φυγή, κρύβονται. .

Μα γιατί;

Γιατί μιλούν κατευθείαν στην καρδιά... και είναι επικίνδυνο.

Ο φόβος δηλαδή τις σκοτώνει;

Κυρίως ναι. Και έτσι χάνονται...

Κρίμα. Βρίσκονται ξανά;

Ίσως... κάπου... κάποτε...
Μόνο όσες αξίζουν να ξαναβρεθούν.

Και εσύ πού τα ξέρεις όλα αυτά;

Με ονόμασαν σοφό τα χρόνια και τα λάθη.
Ξέρεις... μια φορά θυμάμαι ήμουν κι εγώ αγάπη... κατακόκκινη... και εγώ μικρή...
Έζησα καλοκαίρι...
Δίστασα... έφυγα... κρύφτηκα από τον εαυτό μου και από τότε παιδεύομαι.

Πέθανες;

Μετρώ πέντε χρόνια τώρα...

Έγινες αστέρι;

Δεν τα κατάφερα.

Γιατί;

Δεν με βοήθησε το παρόν... η μνήμη... η καρδιά...

Πόνεσες;

Ακόμα πονώ, ακόμα πεθαίνω...

Σωστά... Μα πώς γίνεται κανείς να' ναι λίγο.. νεκρός;

Μη ρωτάς.

Θέλω να μάθω.

Εσύ! Εσύ φταις..

Εγώ...; Πώς...; Γιατί...;

Δεν με ξέχασες... με έψαξες.. και άρχισα πάλι να μιλώ για αγάπη.. και από τη φύση μου θα υπάρχω.
Έστω και λίγο... Όσο υπάρχει κάποιος που θυμάται...

Δεν το ήθελα... εγώ απλά.. απλά...

Σςςς... ξέρω...

Εγώ είμαι ώρες μακριά.. χρόνια πίσω... δεν έχω πια χαθεί...;

Το φοβάμαι...

Δεν θα έπρεπε να μου μιλάς...

Κακές συνήθειες .. οι ελπίδες των αναμνήσεων.

Γιατί μου μιλάς...;

Νεκρά χρόνια... ζωντανές στιγμές... κι εγώ να ισορροπώ.. γι' αυτό...

* Από τη Δανάη...