Μνήμες αλμύρας...

Μικρή για να ηρεμήσω απ' όλα έτρεχα στη θάλασσα. Με την παρέα της τα ξεδιάλυνα και τα ξέχναγα όλα.
Την παιδική και εφηβική μου ηλικία την έχω συνδέσει με τα βράχια της Πειραϊκής και την μυρωδιά του αέρα που άλλαζε με τις εποχές.

Τις μέρες με φουρτούνα που τα κύματα έσκαγαν με δύναμη πάνω στα βράχια με τη γεύση του αλατιού να περιπλανάται στο χώρο και τις ηλιόλουστες εκείνες μέρες που κάθε της σημείο λαμποκοπούσε σαν να απολάμβανε την ζεστασιά και την παρέα του ήλιου.

Μεγάλωσα στην Καλλίπολη του Πειραιά και συγκεκριμένα στη Φρεαττύδα , εκεί όπου τα σαββατοκύριακα ειδικά τις καλές μέρες γέμιζε ο τόπος από κόσμο για τις ψαροταβέρνες που υπήρχαν.

Ένιωθα τόσο τυχερή όμως που εγώ μπορούσα όποτε ήθελα να απολαύσω τη θάλασσα όταν όλοι έφευγαν και έβρισκε την ησυχία της. Κατέβαινα τις παλιές ξύλινες σκάλες και περπατούσα στα βράχια για ώρες με εκείνη να με ακολουθεί σε κάθε μου βήμα..

Τα πρωινά του χειμώνα πριν ακόμα υπάρξει οποιαδήποτε παρουσία φωτός και οι λάμπες των δρόμων ήταν ακόμα αναμμένες περπατούσα δίπλα της πηγαίνοντας για το σχολείο. Ακόμα και νυσταγμένη που ήμουν δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω της. Ξύπναγα νωρίτερα ώστε να έχω χρόνο στο δρόμο μου να σταματήσω στο Σταυρό, αγαπημένο σημείο αγναντέματος, να ξεχαστώ και να την παρατηρήσω ακόμα καλύτερα.

Το γυμνάσιο μου είχε ίσως την ωραιότερη θέα από κάθε άλλο τουλάχιστον στην Αττική. Δεν ήταν τριγυρισμένο από ντουβάρια και τσιμέντο, ούτε το προαύλιο του έβλεπε σε κάποιον ακάλυπτο όπως πολλά.
Είχαμε θέα τον Σαρωνικό και την Σαλαμίνα...

Θυμάμαι το απογευματινό ωράριο του σχολείου ήταν η καλύτερη μου! Στην τελευταία ώρα και δη μαθηματικά το μυαλό μου άλλαζε στόχο και επικεντρωνόταν κάπου πολύ διαφορετικά από το μάθημα. Ο καθηγητής μέσα να μιλάει για εξισώσεις και άλλα κουλά και ο ήλιος έξω σε ανοιξιάτικες διαθέσεις να δύει.. Που όρεξη για γνώση;

Η προσήλωση μου ήταν εμφανής στην εικόνα του ηλιοβασιλέματος πέρα από τους τοίχους της τάξης και τη γλώσσα των μαθηματικών. Η εικόνα αυτών των απογευμάτων δεν πρόκειται, όσο εύκολα κι αν ξεχνάω, να φύγει από το μυαλό μου.

Σαν ένας πίνακας ζωγραφικής με τα παράθυρα του κτιρίου για κορνίζα. Στον ουρανό αποτυπώνονταν τα πιο μαγευτικά χρώματα που έβλεπα ποτέ και καθρεφτίζονταν στη θάλασσα,κάθε μέρα και διαφορετικά. . Η θέα της Σαλαμίνας στο βάθος και τα καράβια που έφευγαν από το λιμάνι για τον προορισμό τους να περνάνε από μπροστά...

Την λατρεύω την παλιά μου γειτονιά!!
Είναι στιγμές που μου χαρίστηκαν και αναμνήσεις που δεν τις αλλάζω με τίποτα..

Όταν θυμάμαι εκείνη την περίοδο αποκτώ μια ξεχωριστή αίσθηση.

Εκεί μεγάλωσα.

Στο σκαφάκι μου..

Μαζί της.. και έμαθα να λατρεύω την εικόνα της, τον ήχο της, τη γεύση της, τη μυρωδιά της ..

Τα πάντα της.

Μερικές στιγμές η αίσθηση και η μυρωδιά αυτών των ημερών με πλημμυρίζει και με γυρίζει εκεί.
Τέτοιες στιγμές έχω την ανάγκη να περπατήσω ξανά δίπλα της στα δικά μου μέρη, όπως έκανα παλιότερα.
Ακόμα κι όταν δεν τα καταφέρνω όμως η σκέψη μου το κάνει και είναι πραγματικά σαν να μυρίζω την αλμύρα, σαν να ακροβατώ στα απότομα βράχια, σαν να είμαι εκεί...