Χάος και ντροπή...

Άλλα είχα σκοπό να γράψω αλλά δεν γίνεται να μην αναφερθώ στα όσα γίνονται ακόμα και τώρα, όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας αλλά και σε διάφορες άλλες πόλεις της Ελλάδας και απ' ότι φαίνεται δεν θα σταματήσουν εδώ.


Η αντίδραση του κόσμου είναι μαζική. Ξεσπάμε. Το γεγονός μας εξοργίζει. Εν ψυχρώ δολοφονία 15χρονου μαθητή από πυρά ειδικού φρουρού. Εκτέλεση.. χωρίς καμία ύπαρξη ανθρωπιάς. Θα είμαι πολύ κυνική αν πω πώς χρειάζεται σκότωμα εδώ και τώρα; Μόνο απέναντι σε τέτοιες "απειλές" ξέρουν και δείχνουν τις ικανότητες τους. Απέναντι σε ένα παιδί άοπλο.. οπλισμένο μόνο με όνειρα. Αηδία μόνο αυτό μπορώ να νιώσω..


Η κατάσταση είναι εφιαλτική. Τα πράγματα με άλλους σκοπούς ξεκίνησαν και αλλού κατέληξαν- θα καταλήξουν. Με αυτό τον τρόπο βρίσκουμε να διαμαρτυρηθούμε για το άδικο χαμό ενός παιδιού; Ότι έγινε ήταν όντως φρικτό και μόνο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αυτός που αφαίρεσε τόσο αναίτια μια αθώα ζωή. Όμως με τέτοιες αντιδράσεις ούτε το παιδί θα γυρίσει πίσω ούτε οι πράξεις μας αποκτούν αξία. Αντιθέτως, τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή πολύ πιο τρομαχτική. Πάντοτε ξεφεύγουμε από τα όρια και φτιάχνουμε εμείς οι ίδιοι παγίδες στις οποίες αργότερα θα πέσουμε μέσα και θα πληρώσουμε γι' αυτές.






Αυτό που με κάνει να εξοργίζομαι είναι η αδιαφορία, η απάθεια και το θέατρο. Το υποκριτικό ενδιαφέρον όλων αυτών των "μεγάλων" άχρηστων της χώρας που μας καθοδηγούν και το μόνο που τους νοιάζει είναι να μην γίνει καμία στραβή και χάσουν το βάθρο τους μετά τα επεισόδια. Αντιδρούμε όμως, έχει σημασία. Το θέμα είναι να το κάνουμε σωστά.


Είναι αδιανόητο αυτό που έγινε. Ας ελπίσουμε πως τέτοια φαινόμενα δεν θα επαναληφθούν. Αλλά τι λέω; Στη χώρα που ζούμε πάσχουμε όλοι μας από μόνιμη απώλεια μνήμης και ξεχνάμε πολύ εύκολα.

Ας κάνουμε αυτή τη φορά τη διαφορά και ας θυμόμαστε καλά τη μορφή αυτού του παιδιού που χάθηκε τόσο άδικα...