Όλα είναι στο μυαλό..

Την Παρασκευή που μας πέρασε έδινα για το δίπλωμα των υπολογιστών μου. Από τις τρεις ενότητες που έδινα κόπηκα στη μία, ProfExcel και την οποία παρεμπιπτόντως είχα διαβάσει τόσο καλά που είχα μάθει μέχρι και τα test πρακτικής απ' έξω!! Τι να κάνουμε.. ήλπιζα κι εγώ για την επόμενη. Ξαναέδωσα, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι είχα ξεμπερδέψει αλλά τι να σου κάνει αυτό το σχεδόν πάλι τα ίδια.. εδώ είναι που το άγχος και η τσαντίλα χτυπάνε κόκκινο!! Τουλάχιστον το πήρα με την τρίτη συνοδεία αρκετής βοήθειας ώστε να μην χάσω την επιδότηση, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι!!

Στην αρχή ήμουν πολύ αγχωμένη και κυρίως απογοητευμένη με τον εαυτό μου. Το θεώρησα σαν μια αποτυχία γιατί μέχρι στιγμής δεν μου είχε τύχει να προσπαθώ για κάτι και να μην το καταφέρνω με την πρώτη. Είτε επειδή ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένη είτε επειδή στεκόμουν σε κάποιες περιπτώσεις αναπάντεχα και εκνευριστικά κωλόφαρδη, για τους άλλους πάντα έτσι γιατί εγώ άλλο που δεν ήθελα!! Οπότε αυτή τη φορά ξαφνιάστηκα και δεν μου άρεσε καθόλου αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και αφού συνομίλησα με τον εαυτό μου (ουάου!) κατέληξα στο ότι με την "αποτυχία" μαθαίνεις να προχωράς, να παλεύεις και να προσπαθείς για αυτό που θες πολύ περισσότερο απ' όταν δεν έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο. Χαίρεσαι για αυτά που πετυχαίνεις στο διπλάσιο. Εδώ που τα λέμε ίσως να άργησε κιόλας, θα το είχα φιλοσοφήσει και θα το είχα κάνει πράξη από καιρό. Από δώ και πέρα όλα καλοδεχούμενα..

Μην το παρακάνουμε όμως κιόλας, είπαμε δεν έχω προσαρμοστεί πλήρως ακόμα!!!!