Tο Μονόγραμμα...

¨Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω

Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μές στ'αχανή σεντόνια

Να μαδάω γιασεμιά κι έχω τη δύναμη

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω

Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δένδρα με αράχνες που ασημίζουμε

Είναι νωρίς ακόμη μές στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

Είναι νωρίς ακόμη μές στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς

Tο χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ' ακούς μαχαίρι
Σαν κριάρι πού τρέχει μές στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ'εγώ, μ' ακούς

Σ' αγαπώ, μ' ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω στους κατακλυσμούς

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς

Ή κανείς ή κι δύο μαζί, μ' ακούς

Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;

Είμ'εγώ πού φωνάζω κι είμ'εγώ πού κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.¨

Το ξέρω πως μ' ακούς.....